mind

‘Mijn late diagnoses namen een groot schuldgevoel weg’ – De gevolgen van autisme/ADHD camoufleren

Mysig2618,5K views

©Elise Cordaro

Veel mensen zijn verbaasd dat ik pas op mijn 26e en 27e respectievelijk de diagnoses ADHD en autisme heb gekregen en vragen zich af hoe het komt dat ze aan mij niets merken. Zoals veel personen die pas op latere leeftijd gediagnosticeerd worden, weet ik mijn autisme en ADHD al van jongs af aan heel goed te camoufleren en compenseren. En dat heeft zowel voor- als nadelen.

Al van in de kleuterschool was ik altijd heel traag in alles wat ik deed en was ik constant dromerig en afgeleid. Het was voor mij bijvoorbeeld echt een beproeving om toetsen binnen de voorziene tijd ingevuld te krijgen. Maar mijn punten waren goed en mijn dromerigheid werd o.a. toegeschreven aan het feit dat ik van eind december ben.
Ook eten was een bijzonder traag en moeilijk proces. Ik lustte weinig en ook de bereiding was bepalend. Zo hou ik van koude, gladde appelmoes zonder stukjes. Maar warme appelmoes met brokjes krijg ik nog steeds niet door mijn keel. Dit leidde tot heel wat commentaar en onbegrip van anderen.
Vooral in sociale settings waren mijn autisme en ADHD voor mij altijd voelbaar. Vriendschappen sluiten, erbij horen enz. liepen niet van een leien dakje, maar ik had geen idee waar het fout liep en wat ik er dus aan kon doen.

ZEVEN JAAR ZOEKEN

Rond mijn 19 raakte ik er steeds meer van overtuigd dat het kind een naam had en wou ik niet liever dan te weten wat het was, zodat ik efficiënter aan oplossingen kon werken i.p.v. in het duister te blijven tasten. Dat ik mijn diagnoses na meer dan zeven jaar zoeken uiteindelijk heb gekregen, heb ik volledig aan mezelf te danken, want niemand kon de puzzel leggen tot ik uiteindelijk zelf met het antwoord kwam.

BELANG DIAGNOSES: HET IS NIET MIJN SCHULD

Mijn diagnoses hebben een enorm schuldgevoel weggenomen dat ik al mijn hele leven met me meedroeg. Want het grootste nadeel van zonder diagnoses leven, is het gebrek aan begrip en ondersteuning. De lat ligt voor jou even hoog als voor de anderen en je moet je plan maar trekken. Ik heb mijn strijd altijd alleen gestreden, net zoals veel mensen (vooral vrouwen) die hun autisme camoufleren en onder de radar blijven. Maar het moeilijkste was het gebrek aan begrip van mezelf. Vóór mijn diagnoses dacht ik dat alles wat moeizaam ging mijn schuld was. Meer nog, ik schaamde mij en vond dat ik nog harder mijn best moest doen. Als ik mezelf beter had begrepen, dan had ik hier beter mee kunnen omgaan. Ik had misschien andere studiekeuzes gemaakt die beter bij mij hadden gepast. Het is bovendien bijzonder uitputtend om jezelf dagelijks te moeten forceren en je anders-zijn te camoufleren. De diagnoses – en dus de erkenning – waren een hele opluchting. Eindelijk had ik een verklaring en besefte ik dat ik het helemaal nog zo slecht niet deed. Dankzij mijn diagnoses kan ik mezelf nu veel beter begrijpen. Nu ik weet waarom bepaalde zaken voor mij zo moeilijk zijn, kan ik ze niet alleen beter aanvaarden, maar kan ik ook gerichter naar oplossingen zoeken.

Wat eveneens fijn was, was te ontdekken dat ik niet alleen ben. De eerste keer dat ik naar een lezing voor en door personen met autisme ging, was het alsof ik mijn hele leven de laatst overgeblevene dacht te zijn van mijn stam en als bij wonder mijn verloren volk had teruggevonden. Iedereen was ‘normaal’ en ik voelde mij thuis bij deze lieve, slimme en interessante mensen.

EEUWIGE IJSBERG

Maar ook nu na mijn diagnoses voer ik mijn strijd nog grotendeels alleen omdat hij niet zichtbaar is voor anderen. Aan de oppervlakte lijk ik namelijk perfect mee te kunnen. Je kan mijn autisme en ADHD vergelijken met een ijsberg. Ze komen slechts voor 10% tot uiting in mijn gedrag. De overige 90% beleef ik alleen en is onzichtbaar voor anderen. Hierdoor hebben mensen vaak te hoge verwachtingen van mij en houden ze geen rekening met mijn moeilijkheden. Het is natuurlijk aan mij om hier vaker over te communiceren, maar ik ben niet graag de party pooper. Bovendien is het moeilijk voor anderen om er zich iets bij voorstellen en mij te begrijpen. Wanneer ik bijvoorbeeld toch eens durf aan te geven dat een bepaalde dag of situatie voor mij lastig gaat worden, krijg ik na afloop vaak te horen ‘dat viel toch mee hè’, gewoon omdat ik er niets van heb laten zien. Of ‘je hebt het overleefd’, alsof het feit dat iets van voorbijgaande aard is alles goedmaakt en ik maar niet had moeten zeuren. Het zal wel goedbedoeld zijn, maar ik heb daar niets aan, integendeel. Mensen beseffen niet dat ze de extreme stress die ik maar al te vaak doormaak op die manier minimaliseren en niet erkennen. Het is frustrerend om jezelf altijd te moeten verantwoorden, dus zeg ik soms liever niets.

HOE AUTISME/ADHD CAMOUFLEREN EN COMPENSEREN

Zoals veel personen die pas op latere leeftijd gediagnosticeerd worden, heb ik mijn autisme en ADHD al van jongs af aan heel goed leren te camoufleren en compenseren.

SOCIALE ONHANDIGHEID CAMOUFLEREN: OBSERVEREN EN KOPIËREN

Ik ben geen sociale heldin en heb snel het gevoel door de mand te vallen in sociale situaties. Ik weet niet wat zeggen, weet mij geen houding aan te nemen enz. Dus begon ik mensen die wel social butterflies zijn te observeren om hun gedrag vervolgens te kunnen kopiëren, maar dan op een manier die toch eigen is aan mij. Zo had ik door te observeren gemerkt dat één van mijn vriendinnen, die met iedereen vlotjes een gesprek weet aan te knopen en erg geliefd is, mensen veel vragen stelt, aandachtig luistert en verder inpikt op wat ze vertellen. Vragen stellen is een handige truc als je zelf geen vlotte prater bent. Bovendien geef je een geïnteresseerde indruk, wat veel mensen flatteert. In kleine groepjes lukt het mij min of meer om dit toe te passen, maar wanneer er in drukkere situaties te veel op mij afkomt, sta ik toch vaak onwennig rond te draaien en klap ik wel dicht. Maar omdat er meer mensen zijn valt voor anderen minder op.

Nog iets dat belangrijk is op sociaal vlak en dat ik mezelf ook heb moeten aanleren is tonen dat ik luister door mijn gesprekspartner aan te kijken, te knikken en er af en toe een woord of zinnetje tussen te gooien zoals ‘inderdaad’ of ‘dat kan ik mij voorstellen’. De andere kant opkijken wanneer iemand met me praat en niet reageren omdat er mij geen vraag wordt gesteld, geeft blijkbaar een onverschillige en zelfs arrogante indruk. Oeps!

ONVOORSPELBAARHEID COMPENSEREN

Wat voor mij erg moeilijk en beangstigend is, is omgaan met nieuwe situaties en onverwachte wendingen. Maar omdat ik niet ‘de flauwe’ wil zijn en niet altijd op begrip kan rekenen, bereid ik mij steeds voor op alle mogelijke scenario’s. Voor elk scenario heb ik als het ware een volledig uitgewerkt script klaarstaan om op het moment zelf niet te moeten beginnen nadenken, want dat lukt vaak niet omdat ik te veel overweldigd of zenuwachtig ben. Bijvoorbeeld met vrienden ’s avonds afspreken in een andere stad en niet weten om hoe laat het gedaan zal zijn. Dan heb ik niet alleen een stadsplan, de uurroosters van het openbaar vervoer en telefoonnummers van taxi’s (en genoeg cash) bij, maar voor elk vertrekuur van de trein noteer ik ook op voorhand om hoe laat ik dan naar het station zou moeten vertrekken zodat ik ook daar op het moment zelf niet moet over gaan nadenken.

Max and Mary

CONCENTRATIE MET ADHD/AUTISME COMPENSEREN

Eén van de grootste uitdagingen is het compenseren van mijn bijzonder zwakke concentratievermogen. Twee blaadjes instuderen voor een toets in de lagere school nam een heel weekend in beslag. In het middelbaar en daarna tijdens mijn hogere studies werd studeren uiteraard alleen maar zwaarder, dus ik moest er wel iets op vinden om mee te blijven. Zo leerde ik mezelf plannen, omgaan met afleiding en paste ik een eigen, omgekeerde, studiemethode toe: bottom-up studeren. Ook op het werk en thuis spelen autisme en ADHD mij enorm parten om dingen gedaan te krijgen en moet ik mij steeds behelpen met allerlei trucjes en systemen.

VALKUILEN CAMOUFLEREN AUTISME/ADHD

AUTISTISC BURNOUT

Dag in dag uit je eigenheid onderdrukken, weinig tot niets op automatische piloot kunnen doen en overal 10 keer meer inspanningen voor moeten leveren om gewoon mee te kunnen draaien in onze maatschappij is extreem vermoeiend. Het is mentaal erg slopend en heeft daarom ook een weerslag op je fysieke gezondheid.

Ik las onlangs een erg interessant artikel over het camoufleren van autisme en de hoge prijs die we daar voor betalen:

‘Camouflaging calls for constant and elaborate effort. It can help women with autism maintain their relationships and careers, but those gains often come at a heavy cost, including physical exhaustion and extreme anxiety.’

In autistische kringen wordt dit vaak ‘autistisc burnout’ genoemd, al is dit geen officiële term. Maar veel personen met autisme herkennen zich wel in het uitgeput en opgebrand raken omdat over ze te lang over hun grenzen zijn gegaan in het compenseren en camoufleren van hun autisme.

AUTHENTICITEIT VERLIEZEN

Bovendien kan je niet alles camoufleren. Op een gegeven moment zit je aan je plafond. Je kan niet iemand zijn die je niet bent. Maar door constant mijn authenticiteit te onderdrukken, raak ik soms vervreemd van mezelf. Ook dit kwam aan bod in het artikel van Spectrumnews:

‘Camouflaging often develops as a natural adaptation strategy to navigate reality. For many women, it’s not until they get properly diagnosed, recognized and accepted that they can fully map out who they are.’

VOORDELEN LATE DIAGNOSES: GRENZEN VERLEGGEN

Al dat camoufleren en compenseren heeft mij wel iets opgeleverd. Omdat ik hierdoor tot mijn 26e geen diagnoses had, ging ik er altijd vanuit dat ik alles kon bereiken wat ik wou, als ik er maar hard genoeg voor werkte. Ik zag geen enkele reden waarom ik iets niet zou kunnen wat iemand anders wel kon. Geen diagnose, dus ook geen self fulfilling prophecy. Door deze ingesteldheid heb ik serieus mijn grenzen verlegd. Had ik vroeger mijn diagnoses gekend, dan had ik misschien veel dingen, zoals mijn studies, niet durven aanvatten. Ik zou mijn capaciteiten misschien lager ingeschat hebben.

Ook naar de buitenwereld toe zijn er voordelen wanneer je autisme en ADHD niet gekend of weinig zichtbaar zijn. Ik heb namelijk nooit last gehad van vooroordelen en heb naar mijn gevoel niet meteen minder kansen gekregen dan iemand anders.

Related posts

Wereldautismedag: genoeg awareness, tijd voor actie

Balans na de coronaweken | met autisme en ADHD

Waarom ik altijd zo moe ben | Autisme & ADHD

26 Opmerkingen

Esther Cuyvers 2 april 2018 - 12:38
ik ben 44 en heb nu pas mijn diagnose gekregen. het zoals je schrijft, ik ben er chronisch ziek van geworden.. te lang over de grenzen gaan op alle vlak geeft schade, en als ASS'er is zelfzorg heel belangrijk. ik kreeg vorige week de vraag - of ik ervoor openstond om het te vertellen aan medemensen waarmee ik regelmatig omga - ja want het brengt openheid en oplossingen, zodat ik minder over de grens moet gaan en niet meer gaan... zelfstudie is voor mij nog steeds de beste methode !
Mysig 2 april 2018 - 16:26
Bedankt voor je reactie. Openheid is inderdaad erg belangrijk!
Ine 7 juli 2018 - 19:04
Heel herkenbaar je verhaal. Ik heb al een aantal jaar de diagnose, maar toch blijf ik me nog steeds aanpassen omdat ik zo normaal mogelijk wil zijn. Soms ten koste van mezelf. nu moet ik echt mezelf zien terug te vinden en mijn grenzen leren bewaken
Mysig 13 juli 2018 - 20:27
Precies! Het is moeilijk om een evenwicht te vinden tussen jezelf aanpassen en ook jezelf blijven om er niet aan onderdoor te gaan.
Aline Kuipers 3 april 2018 - 15:44
De diagnose Asperger kwam voor mij ook na jaren vallen en weer opstaan. Op mijn 22e om precies te zijn, alweer 10 jaar geleden. Voor én helaas ook na het diagnose-traject probeerde ik harder te gaan dan ik aankon. De eerste klap kwam door mijn eerste echte baan als secretaresse. Ik kan je vertellen dat dat een slechte keus was. Elke dag kwam ik helemaal leeggezogen thuis...Erg vervelend na een veelbelovende schoolloopbaan, waarin de theorie leren geen probleem was. Ik was wel een apart kind op school. Zeer welwillend, maar toch sociale antennes missen. Ik zag het leven als een sociaal mijnenveld, letterlijk en figuurlijk. Dat brak me pas echt op in dat halfjaar als fulltime werkende secretaresse in een GGZ organisatie. Daarnaast een relatie, gelukkig nu nog steeds. Nu ben ik parttime postbezorger én huisvrouw, rustiger en dichtbij huis. Ik herken veel in hetgeen dat je schrijft in deze post. Bepaalde zaken had ik met diagnose misschien niet gedurfd. Maar zonder diagnose doormodderen én mezelf voor sociale foutjes op de kop geven was niet makkelijk. De acceptatie begint nu pas echt, met hulp van een coach en dierbaren. Jouw eerlijkheid en openheid, en van andere auti/asperger vrouwen, helpt ook enorm. Inderdaad, weten dat je niet de enige bent. Bedankt voor je mooie verhalen op je blog én de artikelen die je deelt. Ga zo door en succes met alles.
Mysig 3 april 2018 - 17:24
Bedankt, dat is fijn om te horen! En ook bedankt om jouwverhaal hier te delen. Ik ben blij dat je nu een beter evenwicht hebt gevonden.
Diantha 4 april 2018 - 17:16
Alsof ik mijn eigen verhaal teruglees... Wauw!
cherrycharlieblog 7 mei 2018 - 09:10
Herkenbaar! Heb zelf op mijn 18e een misdiagnose ADD gekregen, en na een burnout op mijn 25e waarvan ik nauwelijks herstelde, op mijn 26e de diagnose autisme. In principe functioneer ik nu weer prima, maar 40 uur werken in de week zal er voor mij nooit in zitten. Ik werk nu 2 dagdelen in de week in de catering en verdien wat bij met mijn creativiteit (muziek en bloggen). Soms krijg ik van mensen wel eens de indruk dat ze denken dat ik lui ben, en het is dan heel moeilijk om dat niet zelf te gaan geloven, ook al weet ik dat ik aan mijn max zit qua mentale energie, of dat sommige dingen gewoon minder vanzelfsprekend zijn wanneer je autisme hebt. Camoufleren gaat volledig onbewust en op de autopilot, en eigenlijk heb ik alleen het gevoel dat ik volledig mezelf kan zijn als ik alleen ben.
Mysig 13 mei 2018 - 17:58
Alleen jezelf kunnen zijn wanneer je alleen bent en soms zelf gaan geloven dat je lui bent is enorm herkenbaar! Maar jij weet hoe het echt zit, dus laat je nooit iets anders wijsmaken. En bouw zeker genoeg alleen-tijd in. Ik merk zelf ook dat dat heel belangrijk is om tot rust te kunnen komen en jezelf niet te verliezen. Want dat camoufleren gaat vaak inderdaad automatisch.
Stefan Geerinckx 10 mei 2018 - 12:04
Dag Elise! Een tante kwam af met jouw artikel in de flair of libelle ofzo. En toen ik het las herkende ik mezelf er grotendeels in. Ik kreeg net zoals jouw op mijn 26e de diagnose autisme. Ik ben toen zwaar gecrasht dankzij pesterijen en omdat het me allemaal teveel werd. Tegelijk kreeg ik de diagnose psychose en cyclothemie (milde vorm van manisch depressief). Ik heb mezelf ook altijd weten te camoufleren. Volgens mijn psycholoog zou ik veel kenmerken hebben van hoogbegaafdheid en daardoor mijn autisme heb weten te verbergen. Ik herken mezelf ook in de zin dat je alles kan bereiken als je er hard genoeg voor werkt. Standaard examens waar je gewoon voor moest studeren had ik weinig problemen mee, ik moest dankzij mijn hoogbegaafdheid bijna niet studeren. Maar voor projectjes die ik moest maken en dan mondeling verdedigen moest ik zorgen dat mijn project een 20/20 waard was. En dan kreeg ik net een 10 of 11 op 20 omdat ik het gewoon niet goed genoeg kon uitleggen in een mondelinge verdediging. Ik heb net zoals u heel veel geluk gehad dat ik een hoger diploma heb kunnen halen. Dankzij de hulp van psychologen en psychiaters heb ik mijn 8 jaar lange zoektocht naar passend werk eindelijjk kunnen stopzetten en heb ik besloten om mijn eigen zaak te beginnen. Ik ben van april dus begonnen met een eigen game development bedrijf. Wat voor velen een droom zou zijn. Ik werk halftijds als Art Director in een game development bedrijf, en de overige 40 uren per week dat ik tijd heb werk ik aan eigen games voor mijn eigen bedrijf. Ik heb er wel 10 jaar lang hard voor moeten werken om goed genoeg te worden in game development en mijn leiderschaps skills bij te schaven. Ik ben dus ook van oordeel dat je alles wat je maar wilt kunt bereiken als je er hard genoeg voor werkt! Ik kom weinig in contact met collega's en moet dus ook geen energie verspelen aan mezelf te camoufleren. Ik heb nu energie te veel omdat ik van thuis uit werk en kan echt zo veel gedaan krijgen op een dag! Na 28 jaar afzien en mezelf anders voelen heb ik eindelijk mijn plaats gevonden in de maatschappij en ben ik een voorbeeld voor velen met autisme. En dat doet deugd. Bedankt voor jouw blog posts. Ik ben er zeker van dat dit vele mensen kan helpen! Je bent ook een voorbeeld voor velen!
Mysig 13 mei 2018 - 18:02
Wauw wat een verhaal! Zo knap dat je dat allemaal bereikt hebt. Respect! Doe vooral zo verder. En bedankt voor je lieve reactie. Ik hoop inderdaad dat ik zoveel mogelijk mensen kan helpen met deze blog.
Danielle 3 juni 2018 - 14:34
Ik had hier toevallig vrijdag ook een gesprek over met een vriendin. Beide pas na ons 30ste de diagnose gehad... en hoe goed we zijn in camoufleren. Gelukkig kunnen we er soms ook grapjes over maken, door bij elkaar wel ongenuanceerd te vertellen wat we bijvoorbeeld daadwerkelijk in een situatie hadden willen zeggen ipv altijd maar sociaal gewenst gedrag vertonen.
Mysig 5 juni 2018 - 08:43
Daar kan ik me perfect iets bij voorstellen! We zijn echte kameleons en dat kan enorm vermoeiend zijn. Maar het is fijn wanneer je er met iemand openlijk over kan spreken en er grapjes over kan maken. Humor is voor mij echt belangrijk om ermee om te gaan.
Christel 5 juli 2018 - 09:24
Een vraagje: hoe gaat zo een diagnose stellen in zijn werk? Zoek je zelf een psycholoog die al gespecialiseerd is in autisme? Ik heb een sterk vermoeden dat ik autisme heb. Ik herken zoveel en artikels over vrouwen met autisme raken me zo diep door die herkenbaarheid dat ik er telkens moet van huilen. Durf dit niet goed aankaarten bij mijn huisarts. Ik ben bang om te horen te krijgen dat ik me aanstel of overdrijf. Ik ben namelijk heel goed in camoufleren :-)
Mysig 5 juli 2018 - 19:49
Dat ken ik :) Bij mij heeft het ook lang geduurd vooraleer ik durfde te zeggen dat ik een vermoeden had. Mijn diagnose voor ADHD is gesteld bij een psychiater (na veel sessies). Voor autisme heeft mijn psychiater mij doorverwezen naar zo'n diagnosecentrum. Ik ben naar Triangel in Borsbeek geweest. Maar er is ook Indigo in Mechelen bijvoorbeeld. Ik kon bij Triangel na een maand al terecht en na 3 maanden had ik mijn resultaat.
snyers nelly 6 september 2018 - 14:51
Mijn zoon heeft sinds juni zijn diagnose gekregen ASS/ADD hij is 13 j en juist gestart in middelbaar maar ik vraag me af wat verschil is tussen ADHD en ADD omdat ik hier enkele dingen heb gelezen die ik ook zie bij mijn zoon zoals telefonisch gesprek hebben met hem moeilijker is maar via sms ga dat beter hij wil zijn zoals andere kinderen uit ge klas en wil geen voor keursbehandlingen krijgen heeft veel tijd nodig om iemand te vertrouwen of contacten te leggen is perfectionist voor zichzelf werkt liefst alleen in groep maakt die geen oogcontact met andere gaat ook nooit hulp vragen aan iemand waardoor die dan dicht klapt enz
Mysig 6 september 2018 - 20:04
Het verschil tussen ADHD en ADD is niet zo heel groot denk ik. Het belangrijkste verschil is dat mensen met ADD minder last hebben van hyperactiviteit.
Leef Lief 22 september 2018 - 04:31
Zo dankbaar voor dit bericht. Ik kreeg 2 weken geleden de diagnose autisme op 23-jarige leeftijd. Het voelde als een opluchting, maar de mensen aan wie ik het probeerde uit te leggen geloofden me maar niet omdat ik zo goed ben in camoufleren en compenseren. Dit blogbericht legt alles zo mooi uit, zo verdomd herkenbaar. Het is halfzes in de ochtend, ik kan niet slapen en nu wil ik aan iedereen dit bericht laten zien en zeggen "zie, dat is het dus, zo voelt het". Merci om dit bericht te schrijven, echt.
Mysig 25 september 2018 - 12:36
Bedankt voor je mooie reactie! Erg fijn om te weten dat één van mijn blogberichten iemand deugd kan doen. Daarvoor doe ik het! Herkenbaarheid kan soms al veel steun bieden, gewoon weten dat je niet alleen bent.
Hans Leduc 28 november 2018 - 16:33
Beste, Ik heb mijn ASS diagnose maar gehad na mijn 40ste. Mijn zoon heeft eerst zijn diagnose gekregen en toen ging er bij me een lichtje op: 'misschien heb ik dat (ASS) ook en misschien verklaart dat waarom ik het soms zo moeilijk heb op bepaalde gebieden van communicatie en sociaal gedrag. Na een periode van boosheid en verdriet heb ik mezelf en mijn verleden beter leren begrijpen. Om het te verwerken heb ik ook een boek geschreven 'De Structuur van Asfalt', waarin ik de verwerking van van mijn diagnose en die van mijn zoon beschrijf. Ik geef er ook voordrachten over in het PASS netwerk, voor wie interesse heeft. Dank aan Elise voor je mooie blog en dank voor alle alle reacties . Hans Leduc
Mysig 12 december 2018 - 11:30
Wat tof dat je daar een boek hebt over geschreven! Ik hoor wel vaker verhalen van een kind dat eerst de diagnose krijgt en dat er daarna bij één van de ouders ook een belletje gaat rinkelen :)
Brenda 1 maart 2019 - 09:17
Bedankt voor dit artikel... Sinds gisteren weet ik eindelijk waarom het wat moeilijker loopt in mijn leven. Diagnose Autisme, na een jarenlange zoektocht. Het vermoeden was er al heel lang bij dokters en psychologen, maar niemand kon de puzzelstukjes bij elkaar leggen. Verschillende diagnoses gekregen: borderline, angststoornissen, depressies, maar geen autisme. En geen enkel behandeling voor het bovenstaande heeft mij geholpen. Ondertussen ben ik 28 jaar en naar mijn gevoel heb ik nog niet echt iets bereikt in mijn leven. Steeds opnieuw dezelfde hoge school opleiding geprobeerd tot uiteindelijk mijn studiepunten op waren. Het lukte mij niet... Steeds opnieuw niet begrepen worden door andere mensen of anderen die mij mis begrepen waardoor ik mij uiteindelijk steeds meer ging afzonderen of die anderen mij gewoon lieten vallen. Zelfs gisteren had ik het nog voor, plots kreeg ik een andere lesgever op de hondenschool en daar was de paniek. Er kwam niets meer binnen en mensen begrepen niet waarom ik zo reageerde zelfs mijn vader niet, die mee was gegaan. Ik moest maar normaal doen... Ik ben blij dat ik nu weet dat ik autisme heb en dat ik nu ga kunnen leren om hier mee om te gaan voor mezelf. Paarden en honden zijn de rode draad in mijn leven, ik ben dan ook vast beraden om mijn eigen bedrijf op te starten met de paarden, ook al gelooft bijna niemand er in, want ik krijg van mijn omgeving steeds te horen dat het mij niet zal lukken omdat ik niet flexibel genoeg ben. Nu ben ik meer vast beraden dan ooit, omdat het voor mij niet uitmaakt dat ik anders ben, maar voor mij zijn nu de puzzelstukjes wel bij elkaar gekomen. Alleen weet ik niet goed, vertellen aan mensen of toch niet... Mijn gevoel zegt ergens van wel, maar toch ben ik bang...
Mysig 27 maart 2019 - 09:57
Toen ik mijn diagnose kreeg heb ik het eerst ook een hele tijd voor mezelf gehouden. Ik moest het eerst zelf een plaats kunnen geven vooraleer ik er open kon over zijn. Wat fijn dat je een passie hebt en er graag iets wil mee doen. Je omgeving bedoelt het wellicht goed. Ze willen je waarschijnlijk een mogelijke teleurstelling besparen zoals met je studies. Maar jij weet nog altijd het beste wat je wel en niet kan. Het is mooi dat je zo vastberaden bent. Ik wens je heel veel succes!
Hélène 2 juni 2020 - 14:21
Mij hebben ze als kind al met ADHD gediagnosticeerd, maar toen ik aan mijn master bezig was, werd er ook aan autisme gedacht vanwege het moeilijk kunnen aarden alleen in een studio. Het enige wat me tegenhield om me niet te laten testen, was de hoge kostprijs die het testen zou kosten (bijna 5.000€). Kan dat ergens anders goedkoper of is dat in alle gevallen in België zo duur?
Kathy 22 oktober 2020 - 12:03
Door te googelen kwam ik op deze blogpost uit (waarvoor dank!). Mijn dochter van 18 is gisteren naar een psychiater geweest en die heeft een vermoeden van autisme bij haar. Dit wordt nu verder onderzocht via testen en gesprekken. Ze heeft ook een lijst van medicatie meegekregen wat me een beetje verontrust. Ze nam al een dik jaar medicatie maar die wordt nu aangepast. Mijn vraag naar jou, neem jij medicatie om een 'normaal' leven te kunnen leiden?
Femmi 1 december 2021 - 01:02
Ik heb gisteren mijn diagnose gekregen ass/add. Ben 42 jaar en weet amper wat van ass af maar wat jij verteld is zo herkenbaar. Moest denken aan dansles ook vroeger, kon totaal dat niet maar mijn vriendin was heel goed, ik observeerde en kopieerde iedere beweging van haar en kreeg net als haar ineens 9 ens op mijn diploma. Ben me nooit bewust geweest van ass maar kopieergedrag had ik al jong, mijn tante zei me ook kleine 9 jaar geleden dat je knuffelen kan leren. Ik wilde dat nooit en verstijfde altijd als ze onverwacht me knuffelde. En mensen zeide dat ik door ze heen keek zo leek het hoorde ik vaak op de bassisschool. En mijn laatste ingrijpende levensverandering waar ik na zes jaar niet van herstelde of beter gezegd niet vooruit ging meer in functioneren of heel traag bracht mij tot onderzoek in het ziekenhuis en nu de diagnose dus. Nou als je tips hebt voor mij heel graag, zo nieuw dit nog voor mij. Maar bedankt voor je verhaal heel fijn om te lezen en mezelf te herkennen.
Add Comment