Na 8 weken in lockdown te leven is het tijd om de balans op te maken. Wat heb ik gemist? Van welke activiteiten was ik blij verlost te zijn? Wat heeft mij deze periode al dan geen deugd gedaan? Welke nieuwe gewoontes wil ik behouden?
MEER ENERGIE TIJDENS CORONA
Ik wist altijd al wel wat ik nodig had om een leven te leiden dat ik kan blijven volhouden, maar nu heb ik het voor het eerst ook kunnen ervaren: veel rust, veel minder prikkels en vooral veel minder stress.
Niet meer om 6u opstaan en anderhalf uur naar Brussel pendelen, geen enkele afspraak in de agenda… Het was zalig om nergens te moeten zijn en me nergens voor te moeten haasten. De ratrace lag volledig stil. Vooral het vooruitzicht van dagen-, wekenlang geen plannen hebben is voor mij ideaal en exact wat ik nodig heb om tot rust te komen. Wanneer ik een weekje verlof heb en na die week weer vanalles te doen heb, dan hangt de nakende drukte als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd en kan ik onmogelijk ontspannen. Bovendien ben ik enkele weken 50% werkloos geweest, dus moest ik maar halve dagen werken (van thuis).
Ik was deze periode daarom een pak minder uitgeput dan gewoonlijk en had eindelijk wat energie om dingen voor mezelf te doen waar ik anders in de weekends nooit toe kwam omdat ik altijd te moe was van de werkweek.
Toch voelde ik me nooit écht uitgeslapen of heel energiek en bleef ik 9 à 10 uur slaap per nacht nodig hebben. Ik besef nu des te meer dat ik echt heel snel moe word en overal lang na moet recupereren. Een bezoekje aan de supermarkt, een wandeling door de stad, het appartement poetsen, zelfs een blogartikel schrijven… elke activiteit is het equivalent van een marathon lopen met korte beentjes op een lege maag. Het lijkt nu haast onmogelijk om terug te keren naar het gewone leven en dat merk ik nu al. Sinds vorige week werk ik weer 100%, nog steeds van thuis, en de vermoeidheid en de slapeloze nachten zijn plots terug van weggeweest.
HEERLIJKE LEEGTE
Ik moet eerlijk bekennen dat ik deze periode weinig tot niets gemist heb, ook niet qua sociaal contact. Ik vind het niet makkelijk om mijn grenzen te bewaken. Maar door de lockdown moest ik nergens ‘nee’ op zeggen en hoefde ik vooral ook niets te missen, want niemand kon afspreken. Dit is niet zo in het normale leven. Dan moet je niet alleen excuses verzinnen en mensen teleurstellen, maar dan mis je ook dingen, waardoor het nog moeilijker is om ergens bij te horen.
Ik zie mijn vriendinnen hooguit vier à vijf keer per jaar. Tijdens de quarantaineweken heb ik er dus weinig van gemerkt dat het sociale leven on hold stond omdat wekenlang geen vrienden zien bij mij geen uitzondering is. Het gekke is dat ik tijdens de lockdown eigenlijk meer contact had met mijn vriendinnen dan gewoonlijk. We stuurden vaker berichten naar elkaar omdat daar nu de tijd en de ruimte voor was en dat vond ik wel fijn.
IN STILTE BEZIGHOUDEN
Je hebt zo van die mensen die zich echt voeden aan sociaal contact en niet alleen kunnen zijn. Die zonder cafés en feestjes geen betekenis kunnen geven aan hun leven en geen idee hebben waar ze zich in hun eentje in godsnaam mee moeten bezighouden. Doorgaans zijn dit de mensen die mij in geen tijd leegzuigen en waar ik zo ver mogelijk van weg blijf.
Ik was dat kind dat blij was wanneer de leerkracht ons vroeg om ons ‘in stilte bezig te houden’. Ik voel me leeg en zelfs eenzaam wanneer ik te lang bij andere mensen ben, omdat ik dan mezelf kwijtraak. Ik moet regelmatig kunnen ‘thuiskomen’, letterlijk, maar ook figuurlijk tot mezelf kunnen komen en weer voeling krijgen met mezelf.
Een journalist van De Standaard verwoordde het zo en ik zou het zelf niet beter kunnen uitleggen:
Extraverten huiveren voor de leegte die vandaag ontstaat. Vandaar de stortvloed aan grappige filmpjes die gestaag langs het infuus van de sociale media binnensijpelen, de virtuele apero’s, de applaussessies. Alles om de leegte niet te voelen. Vandaar ook de meewarigheid in hun stem wanneer ze mij vragen of ik het nog wel red. Wat ze niet weten, is dat wij introverten ons voeden met de leegte die hen verteert. Het is ons dagelijks brood dat sinds kort als manna uit de hemel valt.
Bron: https://www.standaard.be/cnt/dmf20200403_04912670
Ik heb mij op geen enkel moment verveeld, in tegendeel. Ik wist niet wat ik eerst moest doen. Eindelijk had ik de tijd en de energie om de dingen te doen die al jaren op mijn to do-lijstje stof lagen te vergaren. Ik heb 5 cursussen gevolgd, heb mijn badkamerkastjes gereorganiseerd, heb social media posts en blogartikels geschreven, maakte mijn eerste video, leerde mezelf wat monteren enz.
Verder heb ik ook gewoon genoten van de eenvoud van het leven, back to basics. Werken, eten, slapen, verder geen gedoe of verplichtingen. Ik hoef geen spectaculaire reizen of evenementen om zin te halen uit het leven. Ik geniet van de kleine dingen. Onze dagelijkse wandeling was het hoogtepunt van de dag en dat vond ik goed zo.
BALLET & LEZINGEN
Ook de balletles heb ik minder gemist dan ik had verwacht. We kregen af en toe live online lessen waarbij we dus les konden volgen in het comfort van onze woonkamer. Oké, het is zeker niet hetzelfde, want niemand had plaats om grote sprongen te doen (en dat is net het leukste). Maar ik vond het wel eens fijn om les te kunnen volgen zonder al die stress die er normaal aan vooraf gaat. Want naar de les gaan blijft altijd een drempel. Daar schreef ik onlangs deze Instagrampost over:
Ik had in maart en mei ook enkele lezingen op het programma staan. Toen ze half maart plots afgelast werden viel er eigenlijk een enorme last van mijn schouders. Hoewel ze erg fijn zijn, zijn ze ook bijzonder stresserend en vermoeiend. De lezingen zullen nog wel doorgaan op een andere datum en ook in de herfst zou ik nog een lezing geven op een hogeschool. Maar ik denk dat ik na de reeds geplande lezingen niet meer op alles ‘ja’ ga zeggen, ook al is dit heel moeilijk want ik wil geen enkele kans afslaan. Maar ik moet er mij ook goed bij voelen.
OMGEKEERDE WERELD
Bron: https://www.instagram.com/introvertstruggles/
We leven in een wereld waarin extravert en neurotypisch zijn de norm is. Als introverte autist moet ik mij daar maar aan aanpassen, want ik ben the odd one out.
Maar tijdens de lockdown waren de rollen omgekeerd. De wereld tijdens de quarantaineweken was voor mij een wereld waarin ik eindelijk kon functioneren en waarin ik mij goed voelde. Het was bijzonder fijn om hier even van de mogen proeven, maar dit maakt de nakende terugkeer naar de realiteit wel bitter. (Ik heb het dan over de rust, niet over dat vreselijke virus!)
Aan alle neurotypische extraverten die deze afgelopen weken de hel vonden: Troost je, dit was maar tijdelijk. Weet dat de normale wereld míjn hel is dat ik daar voor altijd in moet leven.
(P.S.: Ik zou wel willen benadrukken dat ik in dit artikel enkel voor mezelf spreek. Ik besef heel goed dat er een heleboel mensen met ASS/ADHD en introverten zijn die het wel moeilijk hebben tijdens deze coronacrisis.)
2 Opmerkingen
Bedankt hiervoor! Je verwoordt zo goed hoe ik me voel. Ik ben nu al een tijdje thuis omdat ik de tijd nodig had. (transitie en aanpassen aan een nieuw leven, maar ook ontdekken dat ik ADD en autisme heb, al mijn hele leven over grenzen ga en daardoor gewoon altijd uitgeput ben) Ik ben blij met de diagnoses, het is een opluchting, maar wat zijn mijn grenzen, wat kan ik “echt” aan als ik mezelf niet compleet kapot maak? Het beangstigd me soms. Ik was/ben in ziekteverlof, maar wat als ik nu ontdek dat ik niet kan werken zonder over grenzen te gaan? Mag dat wel, thuis zitten voor zoiets (stoms)? Nu ja… Ik denk wel dat je de twijfels begrijpt. Gelukkig heb ik een goede en liefdevolle ondersteuning rond me, en boeken en blogs zoals de jouwe, die me herinneren dat ik niet alleen met deze vragen zit. Nog eens bedankt. Zorg goed voor jezelf!
Ik lees dit berichtje iets te laat of eigenlijk ook weer niet. Want een jaar geleden wisten we natuurlijk niet dat het verre van het eind was. Was ik de eerste lockdown nog redelijk positief. Ik had genoeg te doen het was mooi weer en eindelijk voelde ik me niet meer raar. Iedereen had mijn leven. Eindelijk voelde ik me niet meer saai. Was dat de 2e lockdown wel anders. Toen de winkels 20 december ( uit mijn hoofd ) dicht gingen schaamde ik me om hoe veel plezier ik haal uit de gedachte dat na al het werk ik even naar de action mag/kan. Ik merkte ook dan mensen niet door hadden dat dit nog lang ging duren. Misschien wat het de drang om alles te weten maar mijn eigen kennis wat betreft dit onderwerp maakte het vrij frustrerend. Sorry voor mijn warrige verhaal. Wat ik zeker wel geleerd heb is dat mensen uit mijn leven halen niet de oplossing is. Ja het kost energie en dat komt niet altijd even goed uit maar de saaiheid die ik er terug voor krijg is het zeker niet waard. Ik heb dus mijn agenda voor het eerst vol gepland. Met grote ruimtes dat wel. Ik heb mensen gebeld. Ik heb dingen geregeld. Ik heb blijkbaar veel meer behoefte aan contact dan ik altijd gedacht heb. En dan is mijn huis maar minder schoon. Uiteindelijk word ik niet gelukkig van een schoon huis als ik er vervolgens met niemand van kan genieten. Voor vele is het een zwaar jaar geweest. En ik wil niet zeggen dat het voor mij niet was. Maar wat heb ik veel geleed over mezelf.