Een hele tijd geleden ging ik naar een workshop en netwerking evenement van Straffe Madammen bij Charlie Magazine. Niet makkelijk als je autisme hebt en sociaal onhandig bent. Het verliep ongeveer zo:

Het is 18u50, ik ben tien minuten te vroeg. Ik zal maar buiten wachten tot 19u00 vooraleer ik naar binnen ga. Waar is de ingang eigenlijk? Ik wandel een beetje rond en vind uiteindelijk een pijl met de naam van het evenement die naar de trap wijst. De parking ligt er vrij verlaten bij. Waar is iedereen? 18u53. Ik wandel naar de rand van de parking en geniet nog even van het uitzicht over de Schelde, maar mijn hart gonst in mijn keel. Na enkele minuten zie ik een vrouw de trap oplopen en ik besluit om ook naar binnen te gaan.

Netwerken met autisme, waarom doe ik mezelf dit aan?

Dus zo ziet de redactie van Charlie eruit. Ik neem het interieur in mij op, het is erg trendy ingericht. Tot mijn grote opluchting zijn er toch al enkele mensen aanwezig. De meesten staan per twee of per drie met elkaar te praten. Ik neem zoals de rest een drankje en ga tussen de groepjes staan. En nu? Ik heb een hekel aan dit soort van vage, ongestructureerde momenten. Ik weet echt totaal niet wat ik nu moet doen. Ik begin angstig te worden en durf mij niet meer te verplaatsen. Waarom, oh waarom heb ik het mijzelf toch aangedaan om naar hier te komen? Ik had thuis in pyjama voor de televisie kunnen hangen. Er beginnen nu steeds meer mensen binnen te stromen en ik heb eerder het gevoel dat ik in de weg sta, dan dat ik deel uitmaak van de genodigden.

Wanneer ik eindelijk weer weet hoe ik mijn benen moet gebruiken, zet ik een paar onzekere passen richting hapjes om even iets om handen te hebben. Er wandelt een vrouw voorbij, alleen. Ik maak oogcontact en ze spreekt mij aan. Zomaar, uit het niets. Ze vraagt wat voor werk ik doe en ze vertelt mij over hoe ze de stap heeft gezet van werknemer naar zelfstandige. Dit is echt raar om zo met een wildvreemde te staan praten, maar na een halfuur van verlammende onzekerheid is dit toch wel een fijne wending, ook al denk ik constant: ‘Praat ik niet te veel? Sta ik niet te dicht? Wat kan ik nog vragen?’

Aansluiting

Het gesprek loopt ten einde en ik wandel weer alleen rond. Ik passeer een groepje vrouwen. Ze staan niet in een gesloten groep, maar eerder in een U-vorm. Een van hen, een knappe blonde dame, kijkt me aan, glimlacht en zegt: ‘Is het voor jou ook de eerste keer? Voor ons ook.’ En ze wijst naar de rest van het groepje. ‘We hebben elkaar nog maar net leren kennen.’ Joepie, aansluiting! Ze vraagt me meteen wat voor werk ik doe en waarom ik geïnteresseerd ben in de workshop. Ik besluit eerlijk te zijn en vertel over mijn blog die ik begonnen ben na mijn diagnoses autisme en ADHD en deel enkele visitekaartjes uit. Een van hen geeft me ook haar kaartje. Ze is copywritster. De rest van het groepje staart mij wat ongemakkelijk aan. Maar de vrouw die de vraag stelde, is enthousiast. ‘Dat vind ik interessant. Ik heb al lang het vermoeden dat ik ook ADHD heb.’ Ik denk bij mezelf: Yes, iemand van mijn tribe! Dit kan nog leuk worden.

De workshop begint en we nemen allemaal een zitplaats. Eindelijk een setting die ik ken en waar ik mij na al die jaren studeren comfortabel in voel. Ik haal mijn notitieblokje boven en geniet met volle teugen van de boeiende talks.

Wanneer alle sprekers aan de beurt zijn geweest, begint het netwerkinggedeelte van de avond. Er worden ook foto’s tentoongesteld in elke hoek van de ruimte. Dit geeft mij de kans om wat rond te wandelen. Het is een grote open kantoorruimte. Ondanks de mooie inrichting zou ik hier nooit elke dag kunnen werken, denk ik bij mezelf. Ik hoop nog een gesprek met iemand aan te knopen, maar zonder veel succes.

Ik wandel opnieuw richting drankjes en hapjes waar de meesten nu ijverig staan te praten in groepjes, te netwerken. Ik zie de blonde vrouw van daarnet. Ze is blijkbaar een heel grappig verhaal aan het vertellen, want iedereen rondom haar lacht uitbundig. Terwijl ze vertelt, ziet ze mij en draait ze zich naar mij toe, waarbij ze een opening maakt in de kring. Deze uitnodiging pak ik met twee handen aan en ik voeg mij bij het groepje. Er wordt gezellig gepraat.

Autiradar

Ik zie de copywritster ook naar ons toe schuifelen, maar ze is wat afwezig en lijkt niet helemaal op haar gemak. Ik denk dat ze naar huis wil, maar niet goed weet hoe ze afscheid moet nemen. Mijn autiradar begint op te lichten. Zou ze…? Uiteindelijk raapt ze haar moed bij elkaar en zegt ze dat ze vertrekt, waarop ze iedereen een afscheidskus geeft. Dat is wat raar, want we hebben elkaar nog maar net leren kennen. Mijn autiradar begint nu serieus te knipperen.

Het groepje splitst zich op en ik sta nu alleen bij de blonde vrouw. Het is echt een fijn gesprek en wanneer ze mij vertelt over haar ongelofelijke carrièreswitches, raak ik er steeds meer van overtuigd dat ze inderdaad ADHD heeft. We voegen elkaar toe op Instagram en verlaten samen het gebouw, waarna we elk apart weer huiswaarts gaan.

Een week na het evenement krijg ik een bericht op LinkedIn van de copywritster:
‘Dank je wel dat ik je mocht leren kennen bij de Straffe Madammen. “Straf” vond ik ook de ontdekking dat ik je blog al volgde (ook zonder formele diagnose, ontroerend herkenbaar). Groetjes!’

Deze tekst komt uit mijn boek Anders gaat ook.