Een hele tijd geleden ging ik naar een workshop en netwerking evenement van Straffe Madammen bij Charlie Magazine. Niet makkelijk als je autisme hebt en sociaal onhandig bent. Het verliep ongeveer zo:
Het jongetje dat de messen telde is de debuutroman van de Vlaamse schrijver Stephaan Margodt. Het gaat over een hoogbegaafde jongen van elf met Asperger en dat wekte uiteraard mijn interesse.
Na 8 weken in lockdown te leven is het tijd om de balans op te maken. Wat heb ik gemist? Van welke activiteiten was ik blij verlost te zijn? Wat heeft mij deze periode al dan geen deugd gedaan? Welke nieuwe gewoontes wil ik behouden?
Het zijn onzekere tijden. Ook zonder corona is het leven voor mensen met autisme al onzeker en stresserend. De coronacrisis doet daar nog eens een flinke schep bovenop. In dit artikel vertel ik je hoe ik deze periode ervaar en deel ik mijn tips om ermee om te gaan.
De vermoeidheid die autisme en ADHD veroorzaken, is enorm en wordt naar mijn mening zwaar onderschat en onvoldoende erkend. Ik heb mij jarenlang afgevraagd waarom ik in godsnaam altijd zo moe ben. Zelfs nadat ik mijn diagnoses had gekregen heeft het nog een hele tijd geduurd vooraleer ik begon te begrijpen dat mijn vermoeidheid hier een rechtstreeks gevolg van was. Hoewel zware vermoeidheid mijn nummer één obstakel is in mijn dagelijks functioneren, is er in de lectuur over ADHD en autisme amper informatie over te vinden. Vandaar dit blogartikel. In mijn boek wijd ik er in zelfs een volledig hoofdstuk aan.
Veel mensen zijn verbaasd dat ik pas op mijn 26e en 27e respectievelijk de diagnoses ADHD en autisme heb gekregen en vragen zich af hoe het komt dat ze aan mij niets merken. Zoals veel personen die pas op latere leeftijd gediagnosticeerd worden, weet ik mijn autisme en ADHD al van jongs af aan heel goed te camoufleren en compenseren. En dat heeft zowel voor- als nadelen.
Een telefoontje plegen is voor de meeste mensen een doodgewone zaak. Er zijn er zelfs die het plezierig vinden, stel je voor! Wanneer ik de telefoon hoor rinkelen, breekt het angstzweet mij uit. Telefoneren is voor mij een bron van stress, verwarring en uitputting.
Je ideale studiemethode vinden is niet altijd vanzelfsprekend, zeker niet als je brein anders werkt. Zelf heb ik de klassieke studiemethode letterlijk moeten omgooien door van onder naar boven te studeren, bottom-up.
In sneltempo begeef ik mij naar het station. Nog een laatste obstakel voor ik de trappen bereik: felgroene regenjassen met klembord en pen in de hand. Of ik even tijd heb om de witte tijger te redden voor maar 15 euro per maand? De jeugdherinnering aan Schipper mag ik overvaren is niet ver weg en ik slalom mij een weg naar binnen, voorbij de trompettist en zijn kartonnen bekertje van Panos. De schelle klanken snijden door mijn hoofd.
Als kind was tijd niet bepaald mijn beste vriend. Wanneer ik als 2-jarige op een dag mijn mama in sneltempo door het huis zag hollen om een afspraak te halen, zei ik haar in alle ernst: “Mama, ik ben bang van de tijd.” Ik was uitzonderlijk traag in álles en ‘haast’ stond al helemaal niet in mijn woordenboek. Het liefst droomde ik weg naar mijn eigen wereld waar tijd niet bestond. De enige bijles die ik trouwens ooit gekregen heb in de lagere school was om de klok te leren lezen. Om maar te zeggen.
Nieuwere Posts